ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΙΑΔΗΣ

Τμήμα Α3

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

Τον Σεπτέμβριο του 1966 ο Γιώργος Φιλίππου έλαβε την ακόλουθη επιστολή από κάποιον Κώστα Βλάχο που τον ευχαριστούσε για την φιλοξενία που έλαβε από τον Γιώργο και την οικογένειά του "45 χρόνια πριν" (έγραφε το γράμμα) στην Μικρά Ασία.  

Ο Κώστας Βλάχος ήταν στρατιώτης στην Μικρά Ασία και φιλοξενήθηκε από την οικογένεια του Γιώργου Φιλίππου για 40 μέρες την περίοδο 1921-1922. 

Συγκλονιστική είναι η ερώτηση "πώς γλυτώσατε από το μαχαίρι του Κεμάλ". 

Το γράμμα αυτό βρέθηκε πρόσφατα στο αρχείο της γιαγιάς μου, κόρης του Γιώργου. 

Αθήναι  8/9/66

Αγαπητέ Γιώργη,

Το να σηκωθείς από τη Θεσσαλονίκη να έλθεις στο Γρεβενίτι να προσκυνήσεις τα άγια χώματα των προγόνων σου, σε τιμά όλως ιδιαιτέρως. Μα και οι σκιές των από ψηλά σε παρακολουθούσαν βήμα προς βήμα και όπως πάντα μας παρακολουθούν σε όλη μας τη ζωή και χαίρονται μαζί μας όταν αι πράξεις μας είναι καλές αντιθέτως λυπούνται όταν αι πράξεις δεν είναι καλές. Στη δική σου περίπτωση αγαπητέ Γιώργη, χάρηκαν τόσο πολύ όσο δεν το φαντάζεσαι, διότι δεν είναι ωραιότερο πράγμα στην ζωή του ανθρώπου το να προσκυνήσει κανείς το πάτριο έδαφος. 

Αγαπητέ Γιώργη, Γιατί να μη γυρίσω το δείκτη της ζωής μου κατά σαράντα πέντε ολόκληρα χρόνια; Γιατί να φαντάζομαι σήμερα στα εξήντα οκτώ μου χρόνια ότι ένας Στρατιώτης είκοσι δυό χρόνων ήρθε στο σπίτι σας φιλοξενήθηκε από όλη ανεξαιρέτως την οικογένειά σας και δεν με ξεχωρίσατε καθόλου και με είχατε σαν παιδί σας; Ποτέ μου μα ποτέ μου δεν θα ξεχάσω αυτή σας τη φιλοξενία επί σαράντα ολόκληρες μέρες.  Θυμάμαι ακόμα που πυροβολούσα με το μάνλιχερ και με παρατηρούσε ο Αστυνομικός Σταθμάρχης και εγώ δεν του έδινα σημασία. Τι έγιναν εκείνα τα ωραία χρόνια; Ποιος τώρα κάθεται στο παλάτι σας; Tι έγιναν εκείνα όλα τα αγαθά; Τι έγινε εκείνο το Μοναστήρι γιατί το δικό σας σπίτι ήταν σωστό Μοναστήρι. Δεν περνούσε μέρα και να μην ήταν στο τραπέζι σας ένα δύο φιλοξενούμενοι.

Πώς γλυτώσατε από το μαχαίρι του Κεμάλ; Εγώ σαν έφτασα στο Σαλιχλί σας θυμήθηκα αλλά δε μπορούσα να ξεκόψω νάρθω μόλις πρόφτασα και εγώ να φύγω για τη Χίο. Από εκεί μας πήγαν στη Στρατιά Θράκης και το Γενάρη μας απέλυσαν και το Φλεβάρη έφυγα για τη Ρουμανία και γύρισα το '26. Παντρεύτηκα πέρασα από πολλά στάδια τώρα είμαι συνταξιούχος του ΟΤΕ. Ο αδελφός μου Βασίλης μου είπε στο χωριό ότι με ζήτησες. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ αγαπητέ Γιώργη και τώρα ρωτώ και εγώ. Εσείς τι κάνετε; Τι κάνουν τα κορίτσια; Εγώ εξακολουθώ ακόμα να τις βλέπω όπως τότε προ σαράντα πέντε χρόνια. Μη μου πεις πως άλλαξαν ούτε εσένα σε φαντάζομαι διαφορετικόν από τότε. Τι αυταπάτη όμως.

Τα χρόνια περνούν. Ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Για λίγες στιγμές που έκανα να γράψω αυτό το γράμμα φαντάζομαι και εγώ τον εαυτόν μου είκοσι δυό χρόνων αλλά σαν τελείωσε το γράμμα ξαναγύρισα στον εαυτόν μου των εξήντα οκτώ χρόνων. Αλλά έστω και για λίγο έζησα εκείνα τα ωραία χρόνια.

Έμαθα από τον αδελφό μου Βασίλη ότι η τύχη σε βοήθησε και είσαι καλά οικονομικά. Μας πώς μπορούσε να συμβεί διαφορετικά όταν το σπίτι σας ήταν ένα Μοναστήρι και εύρισκαν καταφύγιο όλοι οι κατατρεγμένοι από την τύχη; Ο Θεός ανταμείβει και τους ίδιους αλλά και τα τέκνα τους. Πήρες την ευλογία του παππού σου και των γονέων σου και γι’ αυτό σε βοήθησε ο Θεός.

Έχετε τα χαιρετίσματα από την σύζυγό μου. Επίσης πολλούς πολλούς χαιρετισμούς σε όλη σας την οικογένεια

Με αγάπη

Κώστας Βλάχος